Ik geef het toe, ik ben dik. Dat wil zeggen, als ik zacht ben in mijn spiegelbeeld. Maar ik weiger om mijn gewicht mij te laten vertellen hoe ik mijn leven moet leiden. In feite is dat al een tijdje niet meer zo. Mijn leven is bepaald door mijn gewicht, maar niet op een tragische of pijnlijke manier. Ik moet een beetje meer eten, maar dat moet iedereen. Ik moet me wat langzamer verplaatsen, maar dat moet iedereen. Ik moet kleren kopen die een paar dollar duurder zijn, maar dat moet elke andere vrouw in Amerika. Wat ik bedoel is dat ik op een punt in mijn leven ben gekomen waar mijn gewicht niet iets is waar ik tegen vecht